Konzertflügel 1:9

De geschiedenis van de piano begint in de 18e eeuw. De term "piano" is afgeleid van het Latijnse woord "clavis" (toonsoort) en was een vroege naam voor toetsinstrumenten. Er waren verschillende typen, waaronder het virginaal, het clavichord, het spinet en het klavecimbel. Het klavecimbel was het meest wijdverbreid in concertzalen. De fortepiano is gebouwd tussen 1700-1720. Het was het eerste toetsinstrument dat luid (forte) of zacht (piano) bespeeld kon worden. Net als het klavecimbel had het een vorm die deed denken aan de vleugels van een vogel en geeft het instrument nog steeds zijn naam.

In de 18e eeuw heette het klavecimbel aanvankelijk een "vleugelpiano", maar het raakte uit de mode toen de fortepiano het uit de concertzalen duwde. De snaargeleider van een vleugel is horizontaal ingedeeld. De lengte van de snaren bepaalt de toonhoogte. Het geluid wordt getriggerd door kleine hamers die de snaren raken wanneer de toetsen worden ingedrukt. Het toetsenbord bestaat uit 52 witte en 36 zwarte toetsen. Het bereik is ongeveer zeven octaven. In het midden onder het toetsenbord is een apparaat voor twee tot drie pedalen bevestigd. Ze kunnen worden bediend om het timbre en de toonhoogte te veranderen.

Naast de vleugel is er nog een ander type piano, de zogenaamde pianino. Bij hem worden de snaren verticaal gespannen. Zo kan hij tegen de muur worden geplaatst, terwijl de vleugel meestal vrij in de kamer staat. In beide vormen is de piano nog steeds een van de vijf populairste muziekinstrumenten van vandaag. De laatste jaren is de belangstelling voor het leren van een instrument echter aanzienlijk afgenomen. Slechts twee procent van de mensen maakt elke dag muziek.

Meer van Schreiber Bogen